miércoles, 21 de enero de 2009

adios rios,adios fontes (Rosalia de Castro). Amancio Prada, 1975..





Amancio Prada (nacido en Dehesas, León, 3 de febrero de 1949) es un cantautor español.

Cursó estudios de Sociología en la Universidad de la Sorbona (París), donde también estudió armonía, composición y guitarra. Allí mismo, en Francia, se dio a conocer apareciendo en la televisión y en las radios francesas, e incluso grabó su primer disco «Vida e morte». A partir de aquí comenzó una larga etapa de producción de discos, junto con numerosas actuaciones por todo el mundo.

En su música, de raíces en gran parte populares, tienen cabida composiciones enteramente propias y canciones basadas en textos de los más diversos poetas antiguos y modernos, entre los que cabe citar, por su reiteración, a Rosalía de Castro, Federico García Lorca, Agustín García Calvo y Chicho Sánchez Ferlosio. .

Mención aparte merece su celebrada versión para voz, guitarra, violín y violoncello del Cántico espiritual de San Juan de la Cruz que ha merecido varias reediciones y el acuerdo unánime de la crítica.

En su obra aparecen recurrentemente temas en gallego, su lengua familiar, hablada en la región de la que procede, El Bierzo. Al principio de su carrera como cantautor algunos medios de comunicación de León, como el Diario de León, le atacaron duramente por cantar en gallego, produciéndose una fuerte polémica.

Su trayectoria profesional ha merecido diversas distinciones entre las que cabe destacar la Medalla IV Centenario de San Juan de la Cruz, en 1991, la Medalla de Oro del Círculo de Bellas Artes de Madrid, en 2001 y el Premio Xarmenta, en 2006.


Adiós, ríos; adios, fontes;
adios, regatos pequenos;
adios, vista dos meus ollos:
non sei cando nos veremos.

Miña terra, miña terra,
terra donde me eu criei,
hortiña que quero tanto,
figueiriñas que prantei,

prados, ríos, arboredas,
pinares que move o vento,
paxariños piadores,
casiña do meu contento,

muíño dos castañares,
noites craras de luar,
campaniñas trimbadoras,
da igrexiña do lugar,

amoriñas das silveiras
que eu lle daba ó meu amor,
camiñiños antre o millo,
¡adios, para sempre adios!

¡Adios groria! ¡Adios contento!
¡Deixo a casa onde nacín,
deixo a aldea que conozo
por un mundo que non vin!

Deixo amigos por estraños,
deixo a veiga polo mar,
deixo, en fin, canto ben quero...
¡Quen pudera non deixar!...
.........................................
Mais son probe e, ¡mal pecado!,
a miña terra n'é miña,
que hastra lle dan de prestado
a beira por que camiña
ó que naceu desdichado.

Téñovos, pois, que deixar,
hortiña que tanto amei,
fogueiriña do meu lar,
arboriños que prantei,
fontiña do cabañar.

Adios, adios, que me vou,
herbiñas do camposanto,
donde meu pai se enterrou,
herbiñas que biquei tanto,
terriña que nos criou.

Adios Virxe da Asunción,
branca como un serafín;
lévovos no corazón:
Pedídelle a Dios por min,
miña Virxe da Asunción.

Xa se oien lonxe, moi lonxe,
as campanas do Pomar;
para min, ¡ai!, coitadiño,
nunca máis han de tocar.

Xa se oien lonxe, máis lonxe
Cada balada é un dolor;
voume soio, sin arrimo...
¡Miña terra, ¡adios!, ¡adios!

¡Adios tamén, queridiña!...
¡Adios por sempre quizais!...
Dígoche este adios chorando
desde a beiriña do mar.

Non me olvides, queridiña,
si morro de soidás...
tantas légoas mar adentro...
¡Miña casiña!,¡meu lar!


ADIÓS, RÍOS, ADIOS, FONTES

Cantares Galegos, 15
ROSALÍA DE CASTRO

No hay comentarios:

Publicar un comentario

Locations of visitors to this page